Więc to tak wygląda koniec
Nie żaden kościsty Pan w płaszczu
Żaden tunel ze światłem na końcu
Nie słychać harf ani trąb
O czekających dziewicach już nie mówiąc
Tylko względna cisza
Zakłócana biciem serca
Szumem oddechu
I łez ściekających na poduszkę
W wyobraźni śmiech i radośc dawnych przyjaciół
Nieświadomych niczego
Może i odgłos rozkoszy dawnej miłości
Która wciąż tkwi w sercu
Choć od dawna w ramionach innego
Więc to tak jest
To tylko dalsze przedłużenie życia i samotności…
